De één kan beter en sneller een vreemde taal leren dan de ander. Wanneer iemand goed is in het spreken van meerdere talen, wordt wel gezegd dat zo iemand een talenknobbel heeft. Iedereen weet dat dat niet letterlijk bedoeld is: iemand met een talenknobbel herkennen we niet aan een grote bult op zijn hoofd. Vroeger dacht men wel degelijk dat mensen een letterlijke talenknobbel konden ontwikkelen. Een goed ontwikkeld taalvermogen zou gepaard gaan met het groeien van het hersengebied dat hiervoor verantwoordelijk was. Dit deel van het brein zou zelfs zo groot kunnen worden dat het van binnenuit tegen de schedel drukte, met name rond de ogen. Nu weten we wel beter.
Er zijn delen van de hersenen gespecialiseerd in een taal leren, maar ze zijn dat vooral in samenspraak met andere gebieden. Wie verschillende talen spreekt gebruikt overlappende delen van de hersenen, en traint onbewust zijn of haar vaardigheid tot cognitieve controle. Veel mensen begrijpen liedjes in een andere taal met gemak en leren moeiteloos een taal spreken en begrijpen. Achter deze vanzelfsprekendheid schuilt een zeer complex samenspel van informatiestromen in het brein. Daarvan is al heel wat begrepen, en tegelijkertijd liggen nog veel vragen open. Hoe de natuur onze hersenen heeft behangen met het wonderlijke vermogen tot taal is een oude vraag, met een antwoord in de toekomst.
